تجربه نشان داده است که فرد بیمار و مددجو برای حل بحران جاری خود به هر شیوه و اقدام درمانی روی می آورد، سابقا دیدگاه مردم نسبت به مصرف گیاهان وفرآوری های دارویی آن ها، محدود به جوشانده، عرقیجات و چای گیاهی و … بود ولی باگذشت زمان و مشاهده ی عوارض  نامطلوب داروهای شیمیایی و صرف هزینه های بالا در درمان، تدریجا مردم به ارزش ها وحکمت های نهفته در گیاهان پی برده و با تغییر در فرهنگ مصرف آنها  و مقایسه بین مزایا، رویکرد جدیدی را اتخاذ کردند. گیاهان ذخائر حکمت های دارویی هستند که مصرف آنها هم به عنوان غذا هم به عنوان دارو با هزینه ی کمتر، اثر بهتر، در دسترس بودن، بدون عوارض غیر قابل پیشگیری امروز به عنوان گزینش برتر و اصلح مطرح است.

ارکان طب در ایران باستان، چهار قوه ی حرارت، رطوبت، یبوست، و برودت بود که امتزاج آنها را مزاج می نامیدند. و با اعتدال این قوا، سلامتی در بدن تعریف میشد آنها رطوبت وحرارت را مذکر و آب و زمین، درخت و ماهی را مونث می پنداشتند البته باید اذغان داشت که طب در تمدن ایران نسبت به سایر تمدن های چین ، بابل ، هند  و آشور و … از جنبه های خرافی کمتری برخوردار بود. وشاید به همین علت هم بود که با ظهور اسلام  بزرگترین دانشمندان و بیشترین شکوفایی را تمدن ایران به خود اختصاص داد.

 

اسلام با قدرت وحیانی اش ریشه های خرافات را که با اعتقادات انسان ممزوج شده بود سوزانید و مفاهیم اصیل، حقیقی و راستین را در قلوب انسانها به باور رسانید و روحِ اصالت، استشفا و مصونیت را به کالبد فیزیکی و بی جان طب دمید. ذخائر غنی بجامانده از فرمایشات ملکوتی پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) و ائمه معصومین (علیهم السلام) در عرصه پیشگیری، تغذیه، اعم از خوراکی ها و نوشیدنیها، حجامت، فصد، امساک بیمار در بیماری، اعصاب و روان و وسواس و…. در طول ۲۵۰ الی ۳۰۰ سال شاهراه و مسیر  اصلی طب را تبیین نمود.

 

میراث های حدیثی موجب شد که  حکما و فرهیختگانِ مسلک طب بتوانند با امداد از آموزش های پزشکی ایشان و تجارب گرانبهایی که در طول قرن ها نسل به نسل به ارث برده بودند و مدال افتخار  پاسداری آن را به عهده داشتند، الگوی واقعی بهداشت،درمان وآموزش پزشکی را طراحی نمایند.